Kamila Urzędowska z Nysy w „Chłopach”: Chciałam w sobie znaleźć Jagnę

Kamila Urzędowska: To trwało kilka lat, wymagało dużo pracy, konsekwencji i trochę szczęścia. W Nysie, gdzie uczęszczałam do liceum, nikt nie przygotowywał kandydatów do szkół teatralnych, więc wszystkiego musiałam dowiedzieć się sama. Na początek postanowiłam sprawdzić swoje aktorskie predyspozycje w krakowskim Lart StudiO, a potem było już z górki… pięć lat studiów na Wrocławskim PWST, potem kilka ról w serialach i sporo nauki na planie. Następnie kilkadziesiąt castingów, żeby w końcu trafić na ten jeden casting do „Chłopów”.

– Trudno się wybić z Nysy do świata filmu?

– Nie było to łatwe. Pewnie gdyby w mojej rodzinie były jakieś artystyczne tradycje, to miałabym łatwiejszy dostęp do świata szeroko pojętej sztuki. Jednak z drugiej strony myślę, że im trudniej coś osiągnąć, tym większą ma się satysfakcję, kiedy to się już uda.

– Skąd w ogóle film, kino w pani życiu?

– Idąc na PWST marzyłam przede wszystkim o tańcu na scenie i teatrze. Dopiero podczas studiów stopniowo zaczęłam myśleć o kinie. Dużo oglądałam, czytałam, chciałam stać się częścią tego świata.

– Pytam też dlatego, że w biografii – na stronie agencji – wypisanych jest mnóstwo sportów. Ten jest ważny w pani życiu?

– Bardzo. Ruch jest dla mnie nieodłącznym elementem codzienności. Potrzebuję go dużo, co być może wynika z moich sportowych zainteresowań w dzieciństwie. Brakuje mi przede wszystkim kibicowania naszej ukochanej Stal Nysie. Po przeprowadzce do Nysy nie opuszczałam żadnego meczu.

– Różnych odmian tańca również nie brakuje…

– Bardzo. Jednym z pięciu elementów kultury hip-hop, która mnie ukształtowała, jest właśnie taniec. Byłam członkinią zespołu tanecznego Ludwika Hrecińskiego i łapaliśmy skilla… Skill mi został do dzisiaj, więc od czasu do czasu potrzebuję się poruszać.

– Za to w serwisach plotkarskich pani mało. Stosunkowo niedawno założyła też pani Instagram.

– Media społecznościowe to dla mnie przede wszystkim przestrzeń, z której czerpię inspiracje. Nie traktuję ich jako platformy do promowania samej siebie. Taka „reklama” mnie nie kręci.

– Ale nie ogranicza się pani tylko do filmu. Ostatnio był debiut na okładce Elle. Jak tam pani trafiła?

– Szczerze mówiąc, nie wiem. Moje wspaniałe agentki po prostu powiedziały, że mam iść na sesję… reszta potoczyła się sama.

– Na szersze wody wypłynęła pani w „Żmijowisku” rolą Sabiny. Ponoć złych gra się łatwiej. Zgodzi się pani z tym?

– Zawsze podczas procesu kreowania roli mam głębokie przekonanie, że każda z moich postaci chce dobrze. Podobnie było z rolą w „Żmijowisku”. Nie myślałam o niej jako negatywnej postaci. Po prostu starałam się ją zrozumieć i znaleźć w sobie rodzaj empatii do niej.

– Na portalach filmowych w komentarzach porównują panią do Margot Robbie i Amber Heard. Powód do dumy jest, obie to dobre aktorki, obie piękne.

– Mam małą nadzieję, że te porównania wynikają jednak z talentu i siły ich kreacji. Cóż, w Polsce zawsze się szuka „polskich” odpowiedników czegoś zachodniego. Mnie osobiście porównania do kogoś nie kręcą. Sama buduję swoją drogę i nikim się nie inspiruję. Co do urody, to chyba zawsze jednak kwestia subiektywnego gustu.

– Film „Chłopi” początkowo kręcony był jako fabularny z udziałem aktorów. Trzeba było grać jakoś „specjalnie”, inaczej, czy też robiliście swoje, a potem resztą zajęli się odpowiedni fachowcy?

– Porównując moje doświadczenia z pracy nad innymi produkcjami, na planie „Chłopów” pracowało się bardzo podobnie. To, że finalny efekt miał być wykreowany na sztalugach malarskich, nie zwalniał nas aktorów z głębokiego wchodzenia w psychologiczny świat postaci.

– Grało się trudniej czy łatwiej wiedząc, że jakieś tam niedociągnięcia się po prostu „przykryje”.

– Mam wrażenie, że ta specyficzna forma niczego nie przykrywa, a wręcz uwidocznia ewentualne błędy. Tym większa odpowiedzialność na nas spoczywała.

– Praca przy filmie to nie tylko plan. Jak się pani przygotowywała do tej roli?

– Mocno bazowałam na swoich wspomnieniach z lat 90 i z mojej rodzinnej wsi. Starałam się nie tyle wymyślić Jagnę na nowo, ile znaleźć ją w sobie. Dużo czasu spędzałam z naturą i wśród natury, bo dla mnie Jagna jest uosobieniem natury. Dlatego właśnie Władysław Reymont podzielił powieść na części związane z porami roku.

– … i jak wygląda to już po zakończeniu zdjęć? Ostatnio promowała pani „Chłopów” choćby w Toronto.

– Praca przy promocji filmu jest paradoksalnie niezwykle wymagająca, ale energia, jaką dostaje się od widzów, jest niesamowita. Udział w jednym z najważniejszych festiwali na świecie to niezwykłe doświadczenie. Jednak dla mnie największą radością jest to, że moja Jagna wzbudza w widzach tyle emocji. To jest najcenniejsze.

– Dodatkowo to właśnie ten film będzie polskim kandydatem do Oskara.

– Bardzo się z tego cieszę. To dla mnie też ogromne wyróżnienie i rodzaj nagrody za cztery lata ciężkiej pracy na planie i podczas procesu postprodukcji. Nasz film ma ogromny potencjał międzynarodowy. Jest bardzo uniwersalny. Podobna historia mogłaby się wydarzyć wszędzie i jestem pewna, że nadal na całym świecie w zamkniętych społecznościach rozgrywają się dramaty podobne do tego, który opisuje nasz film. Przemoc i wykluczenie niestety nie zniknęły.

– Jakie teraz plany na przyszłość?

– Ten zawód zawsze zaskakuje, więc staram się nie robić dalekosiężnych planów. Na razie cieszę się tym, co dzieje się wokół „Chłopów”.

– To na koniec zrobimy „małe kółko”: czy często zagląda pani w swoje rodzinne strony? Jeśli tak, to gdzie można panią spotkać?

– Dla mnie najważniejsi byli ludzie, z którymi miałam szansę spędzać moje lata młodości. Na pewno wyjątkowym miejscem jest dla mnie Nyski Dom Kultury oraz okalający go park. Mam z tym miejscem związanych wiele wspomnień. Lubię przespacerować się „nyską riwierą”. To dla mnie wyjątkowe miejsca.

Czytaj także: Artur Paczesny z „Kochanowskiego” z nagrodą na festiwalu w Gdyni

***

Odważne komentarze, unikalna publicystyka, pasjonujące reportaże i rozmowy – czytaj w najnowszym numerze tygodnika „O!Polska”. Do kupienia w punktach sprzedaży prasy w regionie oraz w formie e-wydania.